Sad but fine..?

You’re sad now
‘Cause you want more
More than you have
More than you can

You’re scared now
‘Cause you don’t know
Don’t know about the future
Don’t know what will happen

I promise you’ll feel better
I know this too will pass
I know life’s not quite easy
Or what you dreamed it’d be

But you will be okay
You will feel happier
This feeling’s not forever
And your life’s not over yet

Blijkbaar heb ik op het moment een dipje, zonder dat het slecht gaat. Dat schijnt heel normaal te zijn, maar ik vind het nogal verwarrend. Voor nu schrik ik vooral nog als ik dat dip-gedeelte voel. Maar eigenlijk gaat het nog wel goed. Ik ga nog steeds naar buiten, ik spreek mensen, er komen mensen langs, ik ga naar vrijwilligerswerk en zelfs naar feestjes. Dus het is allemaal niet zo erg dat het me tegenhoud om mijn leven te doen. Maar het is wel zo erg dat ik paniekaanvallen heb. Die combinatie heb ik nog niet eerder gehad. Daardoor raak ik in de war. En ik wordt dan ook extra angstig als ik dat dipje zie, omdat ik weet waar het heen kan gaan.

Op het moment lijk ik ook veel verdrietig te zijn. Ik baal erg van mijn angsten, van de terugkomende dipjes en van alles waar het me van tegenhoudt. Het lastige daaraan is dat ik deze dingen, de dingen waar ik van baal, snel verkeerd zeg in mijn hoofd. Dus in plaats van dat ik denk ‘nou, dat vind ik echt jammer dat dat me niet is gelukt vandaag.’ wordt ik boos op mezelf en denk ik ‘** nou doe je het alweer niet, zo gaat het nooit beter worden!’ Nou, daar ga je je niet beter van voelen zal ik zeggen. Sterker nog, daar raak ik vaak van in paniek. Ik ga balen van mezelf, in plaats van de situatie. Als ik het door heb probeer ik het om te draaien, maar het gevoel dat ik faal blijft wel hangen.

Ik wil de vervelende gevoelens graag weg krijgen, zo snel mogelijk. Ik vind ze niet leuk. Zeker omdat ik de ervaring heb dat ze heel erg groot en overweldigend kunnen zijn, en ik me er geen raad mee weet. Op het moment heb ik daar heel veel herinneringen aan die me overvallen. Iets meer dan een jaar geleden in paniekaanvallen. Vijf jaar geleden in zelf beschadiging. Eerder in depressie.

Ik vind het nu bijvoorbeeld spannend dat ik gedichten schrijf. Ik ken dat van mezelf, en het is niets verkeerds. Maar ik heb er veel herinneringen aan. Ik kan gedichten schrijven als ik pijn en verdriet heb. Ik heb in mijn jeugd honderden gedichten geschreven. Dat doe ik omdat gewone woorden niet de lading kunnen uitdrukken die ik voel. Dus het lucht op om ze te schrijven, maar ik heb er nu wel ook herinneringen aan, aan de tijd dat er niets anders was dan die pijn. Daarom wil ik de gevoelens nu liever gauw weg hebben.
Ik wil niet weer zo overspoeld raken door mijn gevoelens, en dat is een heel erg grote angst van mij.

Voor nu doe ik het lekker toch, want zoals ik zei, lucht het wel op. En ik probeer te leren dat, ook al dringen herinneringen zich op, de situatie zich niet herhaalt. En hoewel de emoties nu wel lijken op de emoties van vroeger, de situatie wel echt anders is. En mijn emoties worden niet meer zo gigantisch groot als eerder. En zelfs als dat wel gebeurd, duurt het een stuk korter. En anders weet ik nu ook nog eens hulp te vinden. Dus het komt wel weer goed met mij.

Dreams are for fools?

Vandaag weet ik niet wat ik moet doen. Ik raak van alles uit contact en alles brengt me verder in isolatie. Ik dacht dat ik misschien juist even iets moest gaat doen, dat ik te veel in mijn hoofd ga zitten. Maar dan wordt mijn onzekerheid groter en de isolatie ook. Op dagen als deze voelt het alsof ik niet kan zien. Ik zie wel waar ik ben en waar ik loop, maar het voelt alsof alle plaatjes aan elkaar geplakt zijn en overlappen. En ik kan er niet wijs uit worden. Om me heen kijken kost heel veel energie omdat ik niet snap wat ik zie. En in mijn hoofd ziet het er ongeveer hetzelfde uit.

Het zou mogelijk kunnen komen door de kritiek die ik voel op waar ik mee bezig ben. De kans dat dit de oorzaak is, is ongeveer even groot als dat ik gewoon iets moest gaan doen, maar wie weet. Oplossing zou zijn om daarover te delen, ook al doe ik dat al dagen maar oké, hier gaat ´ie:
Ik zit te denken over serieuzer iets gaan doen met creativiteit.
Niet dat ik nu mijn eigen bedrijf wil gaan opzetten, maar ik zit wel te denken om eens wat knutsels op marktplaats te zetten, en kijken wat er gebeurd, of een keer een schrijfcursus te volgen. En dit zijn maar hele kleine stapjes maar natuurlijk zit hier een grotere droom achter. Maar ik heb geleerd dat dit soort dromen onzin zijn. En niet alleen onzin, in mijn hoofd gaat al dagen een stem rond die zegt ´wie denk jij wel dat je bent, alsof jij zo geweldig zou zijn dat iemand jouw spullen zou willen hebben, laat staan kopen. En waarom zou íemand geïnteresseerd zijn in wat jij schrijft.´ Iets bereiken met iets wat echt van mij is lijkt een privilege waar ik geen recht op heb.

En natuurlijk, zoals vaak met dit soort boodschappen in mijn hoofd, zit er een kern van waarheid achter. Dat een carrière in de creatieve sector niet alleen hard werken is. En niet eens alleen hard werken en talent. Je moet goed zijn, hard werken, netwerken, geluk hebben. Maar in mijn hoofd zit daar nog iets achteraan, nog iets wat je daarvoor zou moeten hebben, een bepaalde aanleg of eigenschap, ik weet alleen niet welke. Maar ik heb het niet. Daar ga ik al vanuit. Ik heb dat niet, het talent, of het geluk, en zeker niet de geheimzinnige eigenschap die ik niet weet. Maar hoe dan ook zou mij dit nooit gaan lukken. Niemand zit op mij te wachten, dus probeer het maar vooral niet.
Deze stem in mijn hoofd probeert vaak om beschermend over te komen, en ik geloof dat ook vaak. Maar eigenlijk is het deze stem zijn doel om mij klein te houden. Hij kleineert mij en probeert mij zelfs te overtuigen dat dit waanbeelden zijn, dat dromen die ik heb waanbeelden zijn.
Maar dat is het volgens mij niet, want ik denk helemaal niet dat ik dat al bereikt heb. Ik denk niet dat ik super beroemd ben, ik denk niet eens dat er echt iemand mijn blogs leest. Soms wil ik die stem heel graag in zijn gezicht slaan, omdat die mij zo verdrietig maakt. Maar dat kan niet, want hij is niet. En ik kan hem niet eens naar buiten trekken, hij zit diep geworteld in mij, omdat het een stem is die ik al mijn hele leven hoor. En nee, ik hoor niet echt stemmen in mijn hoofd. Dit is een stem die ik mijn hele jeugd echt gehoord heb, want dit is mijn vaders stem. En als je met dingen opgroeit wordt het onderdeel van wie je bent. Alleen is dit iets wat ik helemaal niet ben.
Ik ben een dromer, ik droom groot en ik wil dat. Ik wil de grote dingen bereiken met mijn eigen creativiteit. Ik vind het niet erg als dat soort dingen ook teleurstellen. Want mijn verlangen om te delen is groot. Mijn hoop is groot, al mijn emoties zijn groot. Waarom is daar iets mis mee? Teleurstelling is oké. Niet alles gaat zoals je zou willen, maar ik wil niet alles wat mogelijk mislukt vermeiden. Ook al is dat wel wat ik nu al jaren doe. Waarom moet ik mij altijd schamen voor wie ik ben? Ik wil me niet meer schamen voor mijn dromen en dat ik ze ook echt achterna wil. Ik wil me niet schamen voor mijn grote emoties, mijn passies. Ik wil me niet meer schamen voor wie ik ben. En ik wil me al helemaal niet meer zo erg schamen voor mezelf dat ik niet meer naar buiten durf.

Maar voor nu zit die stem nog in mijn hoofd. En iedere keer als ik opsta om een stap in mijn richting te zetten, duwt de stem mij terug in het keurslijf waar ik uit kom. Maar ik weet al wel dat ik daar niet aan toe hoef te geven, en dat is meer dan ik drie jaar geleden wist. En ik weet ook wat ik wil, en dat is al meer dan ik een jaar geleden wist. En ik maak ook nog eens stappen in de richting die ik zelf wil. Dus we gaan de goede kant op.
Maar soms trekt het keurslijf me weer even in. En dan heb ik een dag als vandaag. Dat ik geïsoleerd raak, omdat de wereld om me heen zo verschilt van alle discussies in mijn hoofd. Voor nu heb ik nog een fulltime job aan deze discussies en op de een of andere manier de meeste stemmen in mijn hoofd overtuigen dat ik oké ben, en dus wel naar buiten mag vandaag. Maar ook dat gaat uiteindelijk wel minder worden. Ooit kom ik op het punt dat ik wakker word en weet dat ik goed genoeg ben om ook deel uit te maken van de wereld.